6 Şubat 2023 günü gökyüzünün bile ağladığı yağmurun çok şiddetli yağdığı saat 04.17’de rabbim bizleri mahşer yerinde uyandırdı. Havanın aydınlanması ile mahşerin ne kadar acı ve ne kadar korkunç olduğunu gösterdi bizlere. Hepimizin gözümüzden sakındığımız saçlarının teline zarar gelse dünyayı yakacağımız hekesten koruduğumuz yavrularımızı, annelerimizi, babalarımızı, kardeşlerimizi, dostlarımızı, hayatlarımızı, hayellerimizi, umutlarımızı, bize yuva olan iyi ve kötü günler geçirdiğimiz evlerimizin enkazında bıraktık. Günlerce ellerimizi parçalarcasına enkazdan yakınlarımızı çıkarmaya çalıştık. Ve malesef hemen hemen hepsinin naaşlarını beton yoğınlarının altından çıkardık. Altı kuru keyfi yerinde olanlara bu duyguları o tabloyu anlatamazsınız. Evet ilk dört gün kurtarma ekipleri gelmedi, indanlar ölüme terkedildi, insanların çoğu da bu yüzden hayatını kaybetti. Ben yavrumun, bacımın ve babamın cansız benelerini yalvar yakar el ayak öperek getirttiğim kepçenin sayesinde çıkardım. Evet devlet ordaydı, çünkü devlet en kazın altında kalan onlarca insanımız ve çaresizce bekleyen bizlerdik. Ama hükümet yoktu. Hükümet yetkilileri yoktu. Sadece üst düzey insanlar geldiğinde ortaya çıkanlar vardı. Bizim talihsizliğimizde tam burda başlıyor. Yöneticilik vafsı olamayanları belediye başkanı, milletvekili yaparsak işin ehli olmayanları bu memlekete müdür bürokrat olarak atar ve koltuklarında egolarını tatmin ettirsek olacağı buydu. Diğer illerdede olmadı mı bu felaket ama sahipli oldukları için herkes oraya akın etti felaketten çok sonra ya durun adıyaman da varmış denildi ama iş işten çoktan geçmişti. Velhasıl memleketini seven devletini seven insanları bu memlekete küstürdünüz, canının yanmasına sebep oldunuz, bunun acısını da bizler çekeceğiz sizler koltuklarınızda çok çalışır gibi görünüp hiç birşey yapmamaya devam edeceksiniz.
Bizde biliyoruz Ateş sadece düştüğü yeri yakıyor…
